Με Ρόμπερτ Μιλάκοβιτς /6 Σεπτεμβρίου 20216 Σεπτεμβρίου 2021 Η ιστορική σημασία του Blade Runner του Ridley Scott είναι αναμφισβήτητη στον τομέα της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας, καθώς επηρέασε την ίδια τη δομή των ιστοριών που βασίζονται στις αλληλεπιδράσεις ανθρώπου και μηχανής, καθώς και στο A.I. συζήτηση γενικά. Το Blade Runner 2049 του Denis Villeneuve άφησε επίσης μόνιμες εντυπώσεις, εμποτίζοντας την αφήγηση με όμορφα γραφικά και μια ιστορία επικεντρωμένη στη θεμελιώδη ταυτότητα, την απώλεια και τη μοναξιά. Το Zone 414, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Andrew Baird, δανείζεται ξεκάθαρα από τον κόσμο του Blade Runner σε σημείο που η έμπνευση γίνεται ανόητη αναπαραγωγή, με τους χαρακτήρες να εμφανίζονται ως απλές σκιές του αναγνωρισμένου πρωτότυπου. Η Ζώνη 414 μόλις και μετά βίας διατηρείται με τα συχνά επαναλαμβανόμενα κλισέ της, τα οποία τελικά καταλήγουν σε ένα άτονο, προβλέψιμο τελείωμα.
Η Ζώνη 414 ξεκινά με μια επισκόπηση μιας δυστοπικής κοινωνίας που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην τεχνολογία, αν και δεν είναι αρκετά συναρπαστική από αισθητική άποψη για να προσθέσει στην ήδη αραιή οικοδόμησή της. Στον θεατή δίνεται μια ματιά στην Veidt Corporation, ένα stand-in της Tyrell Corporation, και οι δύο υπεύθυνες για τη μαζική κατασκευή android. Μπαίνει ο David Carmichael (Guy Pearce) και ένας πρώην ντετέκτιβ έγινε ιδιωτικός ερευνητής που έχει μια απόμακρη, χωρίς συναισθήματα συμπεριφορά ενώ σκοτώνει μια άγνωστη κυρία. Ο Carmichael την κατεβάζει γρήγορα με έναν πυροβολισμό στο κεφάλι, αγνοώντας τις πονεμένες κραυγές της, και τραβάει το τριχωτό της κεφαλής της για να βγάλει έναν μηχανικό πυρήνα, αποκαλύπτοντας ότι ο στόχος του ήταν μαζί με μια μηχανή.
Πέρα από τα ερωτήματα που αφορούν τον ηθικό σχετικισμό και το τι συνιστά άνθρωπο, η Ζώνη 414 αποτυγχάνει να βουτήξει βαθύτερα στις περιπλοκές των αφηγηματικών της σκελών, παραμελώντας να προσθέσει τα συγκεκριμένα συστατικά της σε μια εξ ολοκλήρου δανεική ιστορία. Ο Carmichael ανακρίνεται από τον ανατριχιαστικά εκκεντρικό Joseph Veidt (Jonathan Aris), ο οποίος φαίνεται να κατοικεί στη σκιά του αδερφού του, Marlon Veidt (Travis Fimmel), ο οποίος παίζει το ρόλο ενός λαμπρού εφευρέτη που γέννησε τα συνθετικά. Η αποστολή είναι να εντοπίσει την κόρη του Marlon, Melissa (Holly Demaine), στη Ζώνη 414, μια βρώμικη, περιτειχισμένη μητρόπολη που κατοικείται από συνθετικά και το μόνο νόμιμο μέρος όπου μπορούν να αναμειχθούν άνθρωποι και ανδροειδή.
Η Carmichael έχει επίσης επίγνωση της μεγαλύτερης εφεύρεσης του Marlon, της Jane (Matilda Lutz), η οποία θεωρείται ακραία λόγω της ικανότητάς της να βιώνει ανθρώπινα συναισθήματα αντί να τα αντιγράφει. Οι εσωτερικοί χώροι του Zone 414 είναι ένα παράξενα οικείο θέαμα – κυρίες με πολύχρωμες περούκες και ρούχα εμπνευσμένες από το κίνημα του κυβερνοπάνκ, δρόμοι φωτισμένοι από νέον που είναι μονίμως εμποτισμένοι στη βροχή και σοφίτες διαμερισμάτων με προσωπικότητα γεμάτα περιστασιακά με φώτα που αναβοσβήνουν.
Ενώ ο Carmichael δεν είναι πουθενά τόσο περίπλοκος όσο ο Rick Deckard, οι ενέργειές του μετά τη συνάντησή του με την Jane φαίνονται σαν ένα χωρίς φαντασία αντίγραφο των συναλλαγών του Deckard με τη Rachael, χωρίς τη συναισθηματική και ηθική σύγκρουση που εμπλουτίζει τις ιστορίες του Blade Runner.
Παραδόξως, το κεντρικό θέμα της Ζώνης 414 είναι η βία κατά των γυναικών, τόσο ανθρώπινη όσο και συνθετική, η οποία εκδηλώνεται με περιστασιακή απροσεξία και άσκοπες αλληλουχίες βασανιστηρίων και υποταγών που δεν εξυπηρετούν κανέναν ουσιαστικό σκοπό. Έπειτα, υπάρχει η Τζέιν, η οποία προορίζεται να είναι το συναισθηματικό κέντρο της εικόνας, παρόμοια με τον Μάρκους στο Ντιτρόιτ: Γίνε Άνθρωπος – μια μηχανή με αρκετά συναισθήματα για να παρακάμψει τον προγραμματισμό της και να φλέγεται έντονα σαν δασική πυρκαγιά. Παρά τις καλύτερες προσπάθειες του Λουτς, η παρουσία της Τζέιν φαίνεται αφύσικη.
Από την άλλη πλευρά, ο Pearce παίζει καλά όπως ο συναισθηματικά μαστιζόμενος ντετέκτιβ Carmichael, παρόλο που οι ευθύνες του στο παρελθόν περιλαμβάνουν μια αφήγηση ενοχών, δολοφονιών και την ανάγκη να ζεις με το παρελθόν. Η Ζώνη 414 μοιράζεται πάρα πολλούς παραλληλισμούς με τους προκατόχους της, μέχρι το σύμπλεγμα του θεού του Μάρλον που προκύπτει από την ικανότητά του να δημιουργεί ζωή, την ύπαρξη γυμνών, συνθετικών σωμάτων τυλιγμένων σε πλαστικό και τα συστηματικά βασανιστήρια των ανδροειδών.